Η ημικρανία είναι μια χρόνια κατάσταση που εκδηλώνεται με κρίσεις πολύ δυνατού πονοκεφάλου. Εκτός από τα συμπτώματα που υπάρχουν στην διάρκεια των κρίσεων, ένας άνθρωπος με ημικρανία μπορεί να έχει συμπτώματα πριν έρθει η κρίση, που ονομάζονται πρόδρομα συμπτώματα, συμπτώματα αφού φύγει η κρίση, που ονομάζονται οπισθόδρομα συμπτώματα, ενώ κάποιοι άνθρωποι με ημικρανία μπορεί να έχουν συμπτώματα και σε όλη τη διάρκεια του μήνα, ανεξαρτήτως κρίσεων και αυτά ονομάζονται μεσοκριτικά συμπτώματα. 

Συμπτώματα της κρίσης ημικρανίας

Το βασικό σύμπτωμα μια κρίσης ημικρανίας είναι, φυσικά, ο πονοκέφαλος. Ο ημικρανικός πονοκέφαλος μπορεί να εμφανίζεται οπουδήποτε στο κεφάλι. Έτσι, στην ημικρανία μπορεί να υπάρχει πονοκέφαλος στο μέτωπο, πόνος στο πίσω μέρος του κεφαλιού, πόνος στα μάτια ή πίσω από τα μάτια (μερικές φορές σαν τρύπημα), πόνος στους κροτάφους και το πλάι του κεφαλιού (ονομάζεται και πόνος στα μηνίγγια), ακόμη και πονοκέφαλος στον αυχένα ή πόνος στην πλάτη. Ο ημικρανικός πόνος μπορεί να αφορά ένα ή περισσότερα σημεία ταυτόχρονα και μπορεί να επεκτείνεται ή να αλλάζει εντόπιση, τόσο στη διάρκεια μιας κρίσης, τόσο και από την μία κρίση στην άλλη. Θα πρέπει να τονιστεί πως δεν είναι απαραίτητο ο πόνος της ημικρανίας να αφορά το μισό κεφάλι. Η λέξη "ημικρανία" χρησιμοποιήθηκε ήδη από τα αρχαία χρόνια για να περιγράψει την πάθηση, ξέρουμε πια όμως πως ένας στους 3 ημικρανικούς δεν έχει πόνο στο μισό, αλλά έχει ταυτόχρονα και στις δύο πλευρές του κεφαλιού. Πολλοί άνθρωποι με ημικρανία νιώθουν τον πονοκέφαλο σαν ρυθμικό πόνο, σαν να έχει παλμό ή σαν να νιώθουν τους χτύπους της καρδιάς τους μέσα στο κεφάλι. 

Αυτό που είναι καθοριστικό για να διαγνώσουμε ένα πονοκέφαλο ως ημικρανία, είναι τα συμπτώματα που τον συνοδεύουν. Στην ημικρανία ο πονοκέφαλος συνοδεύεται από μικρού ή μεγάλου βαθμού ενόχληση από το φως, τους ήχους ή και τις μυρωδιές. Κάποιοι ημικρανικοί δεν μπορούν καθόλου να ανεχτούν αυτά τα ερεθίσματα και, αν μπορούν, κλείνονται σε ένα απομονωμένο και σκοτεινό δωμάτιο. Κάποιο άλλοι τα ανέχονται, έστω και με μικρή ή μεγάλη δυσκολία. Γενικά πάντως, τουλάχιστον ένα από τα τρία (φως, φασαρία, μυρωδιές) είναι σχεδόν πάντα δυσάρεστο -λίγο ή πολύ- όταν ο  πονοκέφαλος είναι ημικρανία. Επίσης, πολύ συχνά στην ημικρανία ο πονοκέφαλος συνοδεύεται από ανακατωσούρα στο στομάχι (ναυτία) ή και εμετό, έναν ή πολλούς, αλλά και μερικές φορές από ζάλη ή και ίλιγγο. 

Ο πονοκέφαλος και τα συνοδά συμπτώματα στην ημικρανία μπορεί να διαρκούν, χωρίς σωστή θεραπεία ώρες ή και ημέρες, αν και προφανώς δεν θα έχουν σταθερή ένταση σε όλη τη διάρκεια της κρίσης. Πολλοί άνθρωποι με ημικρανία, λόγω του πονοκεφάλου και των υπολοίπων συμπτωμάτων, αναγκάζονται να απέχουν από εργασία ή και άλλες δραστηριότητες ή τις καταφέρνουν με μεγάλο κόπο. 

Ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων με ημικρανία μπορεί, συνήθως πριν ξεκινήσει ο πονοκέφαλος, να έχει αύρα, δηλαδή συμπτώματα κυρίως από την όραση (λάμψεις ή χάσιμο κομματιού της όρασης). Η οπτική ή οφθαλμική αύρα της ημικρανίας αναλύεται στις σχετικές ενότητες. 

Τελικά, η σοκολάτα προκαλεί ημικρανικές κρίσεις ή απλά πολλοί άνθρωποι, ώρες πριν ξεκινήσει η κρίση της ημικρανίας τους, έχουν όρεξη για σοκολάτα;

Ένα από τα ενδιαφέροντα στοιχεία που η επιστημονική έρευνα έχει κατανοήσει σχετικά με την ημικρανία είναι πως μία κρίση μπορεί να ξεκινήσει ώρες πριν την εμφάνιση του πόνου.

Έτσι, όπως η ημικρανική κρίση δεν περιέχει ως μόνο χαρακτηριστικό το άλγος, αλλά και άλλα συμπτώματα (με την φωτοφοβία και ηχοφοβία να είναι κάποια από αυτά), η ημικρανική κρίση δεν ξεκινά με την εμφάνιση του άλγους, αλλά ίσως και πολλές ώρες πριν, με διάφορα άλλα συμπτώματα. Τα πρόδρομα αυτά συμπτώματα δεν υπάρχουν σε όλους τους ασθενείς με ημικρανία ενώ, όταν υπάρχουν, άλλοτε μπορεί να μένουν απαρατήρητα και άλλοτε, λαθεμένα, να θεωρούνται ως εκλυτικοί παράγοντες.

Υπάρχει δηλαδή περίπτωση κάποιος ημικρανικός να έχει ένα σύμπτωμα επειδή έχει ξεκινήσει, μία κρίση, χωρίς να έχει φτάσει στο στάδιο του πόνου, και, λαθεμένα, την επόμενη ημέρα το πρωί που ο πόνος να εκδηλωθεί να θεωρήσει πως το σύμπτωμα που είχε χθες του προκάλεσε την κρίση.

Πολύ συχνά κατά το παρελθόν, αλλά όχι σπάνια ακόμη και σήμερα, ασθενείς και γιατροί “εντοπίζουν” διάφορα συμπτώματα και παράγοντες ως εκλυτικούς ή πυροδοτικούς για την ημικρανία, ενώ πρόκειται για τα αρχικά, πρόδρομα συμπτώματα των κρίσεων.

Μερικά από τα πιο συχνά εμφανιζόμενα πρόδρομα συμπτώματα είναι τα εξής:

Αλλαγές της διάθεσης. Είτε υπερ-ενεργητικότητα και υπερ-δραστηριότητα, είτε κακή διάθεση, κατάθλιψη και τάση για απόσυρση μπορεί να είναι όχι γεγονότα που πυροδοτούν κρίσεις, αλλά αρχικά στάδια κρίσεων, εμφανιζόμενα ως και 2 μέρες πριν εκδηλωθεί ο πόνος. Έτσι το “χθες είχα μεγάλη όρεξη για δουλειές και κουράστηκα υπερβολικά, με αποτέλεσμα να το πληρώσω σήμερα με μια ημικρανία” συχνά δεν ισχύει. Το σωστό θα ήταν “χθες είχα υπερενεργητικότητα γιατί είχε ξεκινήσει μια κρίση ημικρανίας που τελικά σήμερα εκδηλώθηκε και με πόνο στο κεφάλι”.

Όρεξη για φαγητό. Ένα πολύ συχνό πρόδρομο σύμπτωμα της ημικρανίας είναι η όρεξη για φαγητό ή γλυκό.  Πολλοί ημικρανικοί, στα πλαίσια των πρόδρομων συμπτωμάτων έχουν παρατηρήσει μια αυξημένη όρεξη για κάτι γλυκό και-καθόλου περίεργο- μια σοκολάτα είναι μια εύκολη επιλογή. Αν την άλλη μέρα έρθει μια ημικρανία, το να κατηγορηθεί η σοκολάτα είναι ένα λογικό συμπέρασμα, ειδικά εφόσον υπάρχει η ευρύτερα διαδεδομένη άποψη πως η σοκολάτα προκαλεί ημικρανίες. Άτομα που επίμονα και για μήνες αντιστάθηκαν σε αυτές τις παρορμήσεις για γλυκό ή σοκολάτα παρατήρησαν πως οι ημικρανικές κρίσεις έρχονταν ούτως ή άλλως...

Χωρίς αυτό να σημαίνει πως σε κάποιους ανθρώπους με ημικρανία δεν μπορεί η  σοκολάτα να παίζει πυροδοτικό ρόλο, συνολικά μάλλον είναι πιο αθώα από όσο για δεκαετίες πιστεύαμε.

Πόνος στον αυχένα, τον λαιμό ή γενικότερη κόπωση.  ‘Ενα “πιάσιμο” στον αυχένα έχει κατηγορηθεί από πολλούς ημικρανικούς ως αιτία των κρίσεων τους. Πιο πιθανό είναι όμως να πρόκειται για πρόδρομο σύμπτωμα.

 Η εμπειρία ημικρανικών που μετά από δοκιμές μασάζ, ειδικών μαξιλαριών και διαφόρων άλλων μεθόδων ανακούφισης του αυχένα εξακολουθούσαν να έχουν κρίσεις λέει πολλά. Ας μην ξεχνάμε πως ο αυχένας και η ράχη συχνά πονούν και κατά τη διάρκεια μιας κρίσης, και μάλιστα έντονα. Παρομοίως, μια γενικότερη κόπωση και ένα αίσθημα εξάντλησης συχνά είναι πρόδρομα σύμπτωμα και όχι αιτία μιας κρίσης ημικρανίας.

Φωτοφοβία, ηχοφοβία, ναυτία, χασμουρητό, υπνηλία. Πολλά από αυτά τα συμπτώματα μπορούν να παρουσιαστούν όχι μόνο στη διάρκεια μιας κρίσης ημικρανίας, αλλά και πολλές ώρες πριν, ως πρόδρομα συμπτώματα. Μπορεί η φωτοφοβία και η ηχοφοβία να μην είναι έντονες, αλλά σίγουρα είναι χαρακτηριστικές. Το ίδιο ισχύει για τα επαναλαμβανόμενα χασμουρητά, που είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό πρόδρομο σύμπτωμα, όπως και για μια αναιτιολόγητη υπνηλία. 

Ασφαλώς και τα ενδεχόμενα πρόδρομα συμπτώματα δεν εξαντλούνται στα παραπάνω. Ωστόσο, ο εντοπισμός των πρόδρομων συμπτωμάτων, αν βέβαια αυτά υπάρχουν, μπορεί να είναι πολύ χρήσιμος για κάποιον άνθρωπο με ημικρανία.

Αφενός μπορεί να οδηγήσει σε απενοχοποίηση συμπτωμάτων και συμπεριφορών. Για παράδειγμα, πολλοί ημικρανικοί αποφεύγουν τη σοκολάτα ενώ αυτή δεν αποτελεί εκλυτικό παράγοντα τόσο συχνά όσο αναφέρεται. Ή, άλλοι, κατηγορούν τους εαυτούς τους πως με τη συμπεριφορά τους προκαλούν τις ημικρανίες τους (χαρακτηριστικά: “Χθες κουράστηκα υπερβολικά, είχα υπερδραστηριότητα και σήμερα το πληρώνω”), ενώ η συμπεριφορά αυτή δεν ευθύνεται για την επέλευση της κρίσης, αλλά είναι τμήμα της κρίσης. 

Ακόμη πιο σημαντικό όμως είναι πως ο εντοπισμός των προδρόμων συμπτωμάτων μπορεί να οδηγήσει σε επαγρύπνιση για την επερχόμενη κρίση και, ως εκ τούτου, σε ακόμη πιο έγκαιρη λήψη της σωστής θεραπείας η οποία έτσι θα έχει ακόμη καλύτερο αποτέλεσμα. 

Τα οπισθόδρομα συμπτώματα της ημικρανίας, όταν υπάρχουν, διαρκούν για λίγες ώρες ή μέρες μετά τον τερματισμό μιας κρίσης και μπορεί να μοιάζουν πολύ με τα πρόδρομα συμπτώματα, δηλαδή να περιλαμβάνουν αλλαγές της διάθεσης ή της όρεξης, για παράδειγμα.

Πολύ σημαντικά, επειδή συχνά δεν αναγνωρίζονται σωστά και δεν γίνεται η διάγνωση, είναι τα μεσοκριτικά συμπτώματα της ημικρανίας, δηλαδή συμπτώματα που υπάρχουν διαρκώς, ανεξαρτήτως κρίσεων. Αυτά εμφανίζονται συνήθως σε ανθρώπους με συχνές ή χρόνιες ημικρανίες και μπορεί να είναι συμπτώματα όπως μια αυξημένη ευαισθησία στο φως, τους ήχους ή τις οσμές, συνήθως όχι τόσο έντονη όσο την ώρα μιας κρίσης. Επίσης, έχει θεωρηθεί πως μια κατάσταση συνεχούς διαταραχής της όρασης σαν να βλέπουμε τα τετραγωνάκια σε μια παλιά τηλεόραση ή με σαν να βλέπουμε κουκίδες, που μπορεί να περιγραφεί και ως Visual Snow (οπτικό χιόνι) μπορεί να είναι μεσοκριτικό σύμπτωμα ημικρανίας. Επιπλέον, διαταραχές από το πεπτικό σύστημα, παρατεταμένη ζάλη, κόπωση, αστάθεια, υπνηλία, διαταραχή συγκέντρωσης, άγχος ή κακή ψυχολογική διάθεση έχουν περιγραφεί ως μεσοκριτικά συμπτώματα της ημικρανίας.

Ενώ στις περισσότερες ιατρικές παθήσεις, ο όρος «χρόνιος» σημαίνει ότι η πάθηση υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια, στην ημικρανία ο όρος "χρόνια ημικρανία" χρησιμοποιείται για να δηλώσει ότι η ημικρανία εμφανίζεται πολύ συχνά, περισσότερες από 15 ημέρες τον μήνα.

Δεν έχουν πολλοί άνθρωποι με ημικρανία τη χρόνια μορφή της: Οι περισσότεροι άνθρωποι με ημικρανία θα έχουν περιστασιακά και μόνο κρίσεις, συνήθως από 1 ως 3 φορές τον μήνα ή και αραιότερα. Σε μερικούς ανθρώπους, εντούτοις, οι κρίσεις ημικρανίας μπορούν να γίνουν σταδιακά πολύ συχνές, και μπορούν ακόμη και να εξελιχθούν σε μια κατάσταση όπου ο άνθρωπος έχει πονοκέφαλο 15 ημέρες μηνιαίως ή περισσότερο, να μεταπέσει, δηλαδή, σε χρόνια ημικρανία. Στη χρόνια ημικρανία μπορεί να χαθούν τα αρχικά, τυπικά χαρακτηριστικά της ημικρανίας και να υπάρχει ένας πονοκέφαλος συνεχής ή σχεδόν συνεχής, χωρίς δυσανεξία στο φως και τους θορύβους ή ναυτία και έμετο, ένας πονοκέφαλος δηλαδή που ίσως μοιάζει περισσότερο με πονοκέφαλο τάσεως (δείτε περισσότερα για αυτόν εδώ), παρά με ημικρανία. Οι άνθρωποι που έχουν χρόνια ημικρανία πραγματικά υποφέρουν, βρισκόμενοι διαρκώς μέσα σε μία κατάσταση πόνου.

Η εξέλιξη της επεισοδιακής σε χρόνια ημικρανία γίνεται συνήθως σταδιακά, κατά τη διάρκεια ετών. Οι λόγοι για τους οποίους συμβαίνει αυτό δεν έχουν πλήρως διαλευκανθεί. Μία εξήγηση μπορεί να είναι ότι συχνές κρίσεις ημικρανίας ευαισθητοποιούν βαθμιαία το σύστημα πόνου του εγκεφάλου, έτσι ώστε τελικά οι κρίσεις της ημικρανίας να έρχονται όλο και πιο εύκολα και συχνά. Με άλλα λόγια, αντί ο εγκέφαλος μας να "συνηθίσει" και να αντέχει το πόνο, τελικά γίνεται πιο ευαίσθητος σε αυτόν. Αυτό δεν έχει αποδειχθεί, αλλά εάν κάποιος μηχανισμός όπως αυτός είναι η αιτία, εύκολα κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι η προσεκτική διαχείριση και σωστή θεραπεία της ημικρανίας μπορεί να ελαχιστοποιήσει τον αριθμό κρίσεων που συμβαίνουν και τελικά να αποτρέψει την ανάπτυξη της χρόνιας ημικρανίας.

Υπάρχουν ορισμένοι παράγοντες που, αν υφίστανται, θεωρούμε πως συμβάλουν σημαντικά στην εξέλιξη σε χρόνια ημικρανία. Η συνύπαρξη ψυχιατρικών παθήσεων, όπως η κατάθλιψη και η αγχώδης διαταραχή, η παχυσαρκία, η άπνοια στον ύπνο, η κατάχρηση καφεΐνης, ο βρουξισμός (σφίξιμο/τρίξιμο των δοντιών) και το ιστορικό κάκωσης στο κεφάλι είναι παράγοντες κινδύνου για μετάπτωση σε χρόνια ημικρανία. Σημαντικότερος παράγοντας κινδύνου είναι η ύπαρξη υψηλής συχνότητας επεισοδιακής ημικρανίας.  

Κάθε παράγοντας κινδύνου για χρόνια ημικρανία, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται εγκαίρως, ειδικά σε ανθρώπους  με συχνή επεισοδιακή ημικρανία. Σε περίπτωση επεισοδιακής ημικρανίας με συχνότητα πάνω από 8 μέρες το μήνα (κατά μέσο όρο), συνήθως είναι σκόπιμο να ξεκινήσει προληπτική θεραπεία για την ημικρανία. 

Υπάρχουν δύο μεγάλες κατηγορίες στις οποίες εντάσσονται άνθρωποι που αναπτύσσουν χρόνια ημικρανία. 

• Στην πρώτη κατηγορία βρίσκονται άνθρωποι που κάνουν κατάχρηση των φαρμάκων που λαμβάνονται για την καταπολέμηση της ημικρανίας, σε όποια κατηγορία και αν ανήκουν αυτά (αναλγητικά, εργοταμινικά, τριπτάνες) (δείτε περισσότερα για τα φάρμακα για τις κρίσεις ημικρανίας). Το όριο για να πούμε ότι κάποιος κάνει κατάχρηση φαρμάκων είναι να λαμβάνει, ανάλογα με την περίπτωση, αναλγητικά οποιουδήποτε τύπου για την ημικρανία σε περισσότερες από 10 ή 15 ημέρες τον μήνα, αν και υπάρχουν άνθρωποι με χρόνια ημικρανία που λαμβάνουν καθημερινά και φτάνουν να χρησιμοποιούν 100άδες χάπια το μήνα. Σε κάθε τέτοια περίπτωση, μιλάμε, πέρα από την ημικρανία, και για πονοκέφαλο από κατάχρηση φαρμάκων. 
• Στη δεύτερη κατηγορία εντάσσονται άνθρωποι που, ενώ αρχικά έχουν μια επεισοδιακή ημικρανία, η συχνότητα σταδιακά αυξάνεται και τελικά αναπτύσσουν χρόνια ημικρανία, χωρίς όμως να κάνουν κατάχρηση φαρμάκων.

Η θεραπεία των ασθενών με χρόνια ημικρανία είναι ιδιαίτερα δύσκολη και απαιτεί φαρμακευτικούς χειρισμούς από πεπειραμένο ιατρό ή στα πλαίσια παρακολούθησης σε κάποιο Ιατρείο Κεφαλαλγίας, ειδικά δε αν συνυπάρχει και κεφαλαλγία από κατάχρηση φαρμάκων, μία οντότητα δυσκολότερη στην αντιμετώπισή της.

Η ημικρανία με αύρα μπορεί να έχει ποικίλες μορφές. Έτσι, υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να έχουν αύρα αλλά να μην έχουν κεφαλαλγία (πονοκέφαλο).

Ο συγγραφέας της σελίδας αυτής έχει δει προσωπικά αρκετούς τέτοιους ασθενείς, που υπάγονται στις εξής τρεις κατηγορίες:

• Στην πρώτη κατηγορία περιλαμβάνονται άνθρωποι που έχουν ημικρανία με αύρα και, κάποιες φορές, έχουν αύρα που δεν ακολουθείται από πονοκέφαλο. Το να συμβεί κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου σπάνιο, ανάμεσα στους ανθρώπους με ημικρανία με αύρα.
• Στη δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνονται άνθρωποι που παλαιότερα είχαν ημικρανία με αύρα και κατά την πρόοδο της ηλικίας τους χάθηκε το συστατικό του πονοκεφάλου, αλλά παρέμεινε η αύρα. Μία τέτοια εξέλιξη της ημικρανίας με αύρα είναι αρκετά συνηθισμένη. 
• Στη τρίτη κατηγορία περιλαμβάνονται άνθρωποι που εξαρχής είχαν ημικρανική αύρα χωρίς πονοκέφαλο, πολλές φορές αρκετά συχνή και για αρκετά χρόνια. 

Η διάγνωση της ημικρανικής αύρας χωρίς κεφαλαλγία μερικές φορές μπορεί να είναι δύσκολη και να δημιουργείται σύγχυση με άλλες παθήσεις, όπως η επιληψία. Ωστόσο το γεγονός ότι η αύρα σε αυτούς τους ανθρώπους είναι συνήθως πανομοιότυπη από επεισόδιο σε επεισόδιο, αλλά συχνά αλλάζει πλευρά (αριστερά- δεξιά) διευκολύνει τα πράγματα. Θα πρέπει να τονιστεί ότι άνθρωποι με τέτοιου είδους συμπτώματα θα πρέπει να συμβουλευτούν τον γιατρό τους, ώστε να διερευνηθεί και να επιβεβαιωθεί ότι πρόκειται πράγματι για ημικρανική αύρα.

Θεραπεία σε ασθενείς με αύρα χωρίς κεφαλαλγία πρέπει να χορηγηθεί αν τα επεισόδια αύρας είναι συχνά, παρατεταμένα ή αν στην αύρα περιλαμβάνεται κινητικό έλλειμα (αδυναμία σε κάποιο μέλος του σώματος) και συνήθως χορηγείται στα πλαίσια παρακολούθησης σε κάποιο Ιατρείο Κεφαλαλγίας.

Δεν υπάρχει ολοκληρωμένη και οριστική απάντηση για την ερώτηση αυτή, που έχει πραγματικά γίνει αντικείμενο διαφωνιών μέσα στην επιστημονική κοινότητα.

Προσπαθώντας να συνθέσω τις ισχύουσες θεωρίες, μπορούμε να πούμε ότι - με απλά λόγια- θεωρείται ότι οι άνθρωποι με ημικρανία με αύρα ίσως να έχουν μια μικρή βιοχημική αλλαγή στα νευρικά κύτταρα του εγκεφαλικού φλοιού τους, που τους καθιστά πιο ευάλωτους να αναπτύξουν ένα φαινόμενο που καλείται "φλοιώδης μετακινούμενη καταστολή". Αυτό το φαινόμενο μπορεί ίσως να προκληθεί από ποικίλους παράγοντες, που διαφέρουν από άτομο σε άτομο, στους οποίους μπορεί να συμπεριλαμβάνονται κάποιοι από τους γνωστούς μας εκλυτικούς παράγοντες. Η φλοιώδης μετακινούμενη καταστολή προκαλεί την αύρα και, ανάλογα με την περιοχή του εγκεφάλου που συμβαίνει, μπορούμε να έχουμε οπτική, αισθητική ή άλλου τύπου αύρα.

Όσον αφορά τους ανθρώπους που έχουν ημικρανία χωρίς αύρα, η "έλλειψη" της αύρας ίσως οφείλεται στο ότι στον εγκέφαλο τους δεν συμβαίνει το φαινόμενο της φλοιώδους μετακινούμενης καταστολής ή, σύμφωνα με άλλους ερευνητές, στο ότι το φαινόμενο συμβαίνει, αλλά σε "σιωπηλές" περιοχές του εγκεφάλου. 

Αν και οι ισχύουσες θεωρίες δίνουν αρκετές εξηγήσει για την αύρα, υπάρχουν ακόμη αρκετά σημεία που χρειάζεται να διευκρινιστούν. Ωστόσο, όσο προχωράει η ιατρική έρευνα, τόσο πιο πολύ καταλαβαίνουμε την αύρα, την ημικρανία και τα μυστικά τους.